30/4/12

Γαμήσι.-

Έχω πρήξει αρχίδια με το άλλαξε, ξανα-άλλαξε, αλλά ναι, δε γινόταν. Εντάξει; Μου το είπανε μία - δύο φορές, το συζήτησα κιόλας, είπα να πληρώσω για να τις ξεφορτωθώ, δε γουστάρω διαφημίσεις. Τέλος. Καινούρια τέχνη φάση, επιστροφή στο blogspot. Μπορεί να μην είναι τόσο όμορφο, αλλά τουλάχιστον την αισθητική του την ορίζω εγώ, όσο γίνεται τέλος πάντων. Γάμα και τα χτεσινά κρασιά, γάμα και το ότι ξύπνησα στραβά, γάμα και την ανθρώπινη ηλιθιότητα, αιώνια κινητήριο δύναμη των πάντων και ανίατο ασθένεια από την οποία δεν πάσχω, χέστο, καινούρια τέχνη. Το είπα; Άσε, γιατί θα πω κι άλλα και δεν είναι σωστό.

29/4/12

Painted Like A Forest

Περνάω φάση γλυκιάς νοσταλγίας. Όταν δε γράφω, αποφάσισα να κλείνω το PC και να ακούω τους παλιούς μου δίσκους. Έχει χαλάσει και το CD Player στο μεταξύ και οι επιλογές περιορίζονται σε λιγότερο απ' το μισό. Αν σκεφτείς ότι DIY HxC, Industrial, Noise και τα σχετικά είπα να μην τα αγγίξω, οι επιλογές περιορίζονται ακόμα περισσότερο. Τι μένει τώρα. Indie, Twee, Garage Punk (ελάχιστο), πολύ Post Punk... Ξέρεις... Διάφορα, αλλά λίγα. Τα 'χω ψιλο-λιώσει κιόλας. Θα 'θελα μέσα σ' αυτά να είναι και το τελευταίο των Holiday Crowd, είναι πραγματικά υπέροχο... Θα συμπλήρωνε το παζλ νομίζω. Δώρα δέχομαι.
Παράλληλα, θέλω να αφιερωθώ στη διόρθωση των διηγημάτων που ΄χω γράψει από αμνημονεύτων μέχρι σήμερα, έτσι ώστε να αισθάνομαι "Writer who Blogs" και όχι το αντίθετο. Εννοείται ότι δεν έχω καμία ελπίδα να εκδοθούν, δε θέλω κιόλας. Σημασία έχει να καταγραφεί ακόμα μία αποτυχία. Η απογοήτευση άλλωστε είναι η υψηλότερη μορφή τέχνης. Ή μήπως η αποτυχία είναι; Μμμμ... Θα το σκεφτώ λίγο παραπάνω αυτό και θα επανέλθω με το πόρισμα. Προς το παρόν πρέπει ν' αλλάξω πλευρά στο Jeopardy των The Sound.
Και είναι η φάση αράζεις, ακούς αυτές τις κιθάρες, καπνίζεις και συγγράφεις... Πολύ μποέμ κατάσταση. Σχεδόν ονειρική. Μια ψευδαίσθηση μες στο τίποτα. Τα όνειρά μου καπνός που ίπταται πάνω από το κεφάλι μου. Και όπως διαχέεται στο δωμάτιο, εξαφανίζεται. Στ' αρχίδια μου. Μέσα στη φτώχεια τη γαμημένη έχω βρεθεί με μια ακόρεστη πείνα να παράγω... Τι; Μα τέχνη, τι άλλο. Για την αποτυχία. Για να κοιτάζω το μέλλον και να ξεκαρδίζομαι στα γέλια.
Υ.Γ.: Κάτι μαλακοδιαφημίσεις που εμφανίζονται όποτε να 'ναι, δε μου αποφέρουν κανένα κέρδος απολύτως, τις πετάει το Wordpress για να παραμείνει free και καλά. Έχω σκεφτεί μέχρι να κλείσω ΚΑΙ αυτό το μπλογκ για το συγκεκριμένο λόγο, γιατί με ξενερώνει η φάση, (φαντάσου χτες μέχρι και Dora Bakoyiannis μου πέταξε, μετά από παρατήρηση του πανταχού παρόντα oksikemia) ακόμα και να ξανανοίξω το παλιό, τόσο χάλια μιλάμε. Αλλά παραμένει το ομορφότερο μέρος να γράψεις τις σκέψεις σου κι έτσι παραμένω...

Υ.Γ. 2: Παραμένω έγραψα ε; Λάθος. Όπως βλέπεις, έφυγα.

27/4/12

Some People Say

Είχα μια συζήτηση τις προάλλες, στο chat του Poplie, στη διάρκεια της εκπομπής του Zeugolator. Το φλέγον ζήτημα που αναλύσαμε ήταν αν το Twee θα μπορούσε ποτέ να γίνει μόδα. Ο συνομιλητής μου το 'χε σίγουρο. Εγώ πάλι όχι.
Το εν λόγω είδος ήταν πάντα "απέξω" όσο εύκολο και να είναι στο αυτί. Γιατί; Μα λόγω φλωριάς φυσικά. Δε γίνεται, ο άντρας ο λεβέντης, ο νταλκαδιάρης ο Ελληνάρας, για να καυλώσει θέλει κιθάρες, θέλει οργή, πάθος, μαλακίες. Θέλει να βαράνε τα μπάσσα στο subwoofer και να ξυπνάει η γειτονιά. Δεν ξέρω αν είναι και αυτό κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας, αλλά ισχύει. Και θέλει και κλάψα. Ο ήλιος μπορεί να λάμπει, η φύση να γιορτάζει, αλλά όχι, αυτός θέλει τους Caves και τους Lanegans και τους Madrugadες του (οι νεότεροι) με τα παντζούρια κατεβαζμένα, να κόβεις με το μαχαίρι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γιατί έχει κάνει μισό πακέτο μες στο μισάωρο και έχει βάλει και ουισκάρα στις οχτώ το πρωί. Αντρίλα.
Μετά απ' αυτό που να γυρίσει ν' ακούσει για κοριτσάκια και γατάκια και ποδηλατάκια και λουλουδάκια. Άστο καλύτερα. Εκεί, κόλλημα, η indie έκδοση του άντουρα του πολλλά βαρρρρύ (και όχι).
Εγώ απ' την άλλη χάρηκα σα μικρό παιδί όταν μου έσπρωξαν το "Europe" των Allo Darlin', το ομώνυμο του '10 με είχε στείλει σε ασύλληπτα ύψη ευφορίας. Κι αυτό δεν πάει πίσω. Ή μάλλον πάει, αλλά λίγο. Κάπου στο σύνολο της ηχητικής τους παραγωγής βρήκαν την "ταυτότητά" τους και αποφάσισαν να μείνουν πιστοί σ΄αυτή. Κακώς κατ' εμέ, η ποικιλία του πρώτου τους δίσκου τους έκανε τόσο ελκυστικούς. Σα συσσώρευση νοσταλγίας. Στιγμών. Με γατούλια.
Κάνε μια προσπάθεια τώρα να το βάλεις αυτό στον κρεατοφάγο που σκίζει τα μπριζολίδια σα να εξαρτάται όλο του το αντρικό είναι (Meat is Murder και πείτε ό,τι μαλακία θέλετε). Την τυπάρα με το Cherokee που δε γνωρίζει ότι τα θλιμμένα βλέμματα που αντικρίζει όταν περνάει δεν οφείλονται στο φθόνο των πτωχών, αλλά στη λύπη που αισθάνονται οι περαστικοί για το ελάχιστο του μεγέθους του μορίου του.
Δε γίνεται μόδα το Twee ρε, μην το ψάχνεις. Πολύ περιορισμένο target group. Θέλει να 'χεις συμβιβαστεί με μερικά πράγματα πριν αφεθείς στη γοητεία της απλότητας.
Καλά, μπορεί και να φταίει που από τότε που έκοψα το κρέας έχω πήξει στον υδατάνθρακα και τη Lemon Pie. Αλλά τα γούσταρα κι από πριν μωρέ. Στις κιθάρες εντοπίζω το πρόβλημα. Που είναι, έτσι, κελαρυστές. Κολλάω. Ξέρεις... Αφήνομαι. Τελείως...
Θέλω ένα πάρτυ με τέτοια ρε πούστη... Να πιω, να γίνω κώλοςςςςς και να χορεύω όλο το βράδυ σα νήπιο. Με τσιγάρο στο στόμα. Είναι τρόπος χορού αυτός, έχει και φιγούρες, παραπληγικές τελείως. Θα σου δείξω. Αυτό θέλω, ναι.

24/4/12

Don't mess with the Barmy Army


Ξέρεις τις φάσεις που χαζεύεις, περισσότερες ώρες από τα αναμενόμενα στο ίντερνετ, και πέφτεις κάπου πάνω και δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από 'κει; Και πρέπει κάτι να κάνεις, να γράψεις, κάτι; Έτσι κόλλησα μ' αυτό το εξώφυλλο του THE FACE. Όχι πες, δε σου βγήκαν τα μάτια; Δεν το κοιτάς ακόμα; Εγώ δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του. Δηλαδή, έσκασε, το βλέπω κι από 'κείνη την ώρα έχω κρεμάσει ένα σαγόνι μέχρι το πάτωμα και σκέφτομαι. Παίζει να ΄χω καυλώσει και λίγο. Κοίτα καλά. Το βλέπεις; Πες τώρα, είναι δυνατό σε εξώφυλλο περιοδικού να βάζεις υπότιτλο "Geeks! Are nerds becoming fashionable?";
Ναι, ναι την είδα τη Sherilyn Fenn, αλλά οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ήταν πάντα ο λόγος που σήμερα υπάρχει κακή λογοτεχνία.
Σκέψου όμως. Κάπου στα '90s αναγνωρίστηκε από τον κόσμο της μόδας η αξία του φλώρου. Ή τουλάχιστον διερωτήθηκε τότε ο συγκεκριμένος κόσμος. Άραγε απαντήθηκε το ερώτημα; Δεν ξέρω. Ούτε σήμερα έχει απαντηθεί.
Αρχικά πρέπει να προσδιορίσουμε τον οριζμό του Geek. Geek, λοιπόν, είναι ένα είδος καταπληκτικού εραστή, γιατί είχε πολύ περισσότερα χρόνια εξάσκησης και περισυλλογής πάνω στο θέμα "σεξ" από το μέσο δεξί χαφ στην ποδοσφαιρική ομάδα του Γυμνασίου. Ως γνωστόν, την καλύτερη γυμναστική την κάνεις μόνος σου. Τυγχάνει δε εξαιρετικής μορφώσεως και παραμορφώσεως διατί είθισται το θεσπέσια πλαδαρό κορμί του να συνοδεύεται από μία εξίσου εμετική σκατόφατσα.
Πάρε τώρα φάση βρωμόξυλο σε μπαρ. Κρίνοντας εξ' ιδίων, το καλύτερο που μπορώ να προσφέρω στο συναγωνιστή μου είναι να ματώνω εμετικά στους αντιπάλους μου. Την περισσότερη ώρα θα την περάσω στο πάτωμα, αλλά αν μ' αφήσεις να σηκώσω το ωραίο μου κεφαλάκι, δεδομένου ότι διαθέτω μια άψογη και κατάλευκη οδοντοστοιχία, το πιθανότερο που θα σου συμβεί θα είναι να γυρίσεις το βράδυ σπίτι μ' ένα αρχίδι λιγότερο.
Βέβαια, ο μέσος φλώρος δε θα χρειαστεί ποτέ στη ζωή του να μπλεχτεί σε καυγά. Έχει εκατοντάδες μυθικά πλάσματα να σφαγιάσει αντ' αυτού. Είναι κατάλληλα οπλισμένος γι' αυτό το σκοπό με ένα Two - Handed Sword +4: Bloodslurper. Κι αυτό μόνο στο πρώτο level. Γιατί να βαράς κανονικούς ανθρώπους με μηδαμινό experience value όταν μπορείς να ξεκοιλιάζεις wyverns και fire giants; Άσε τα φράγκα που μπορείς να βγάλεις. Σκοτώνοντας το γείτονά σου, δεδομένης της κρίσης, το πολύ να κονομήσεις κανα 30άρι ευρώ, αλλά διαμελίζοντας ένα δράκο παίζει να καταλήξεις και με καμιά εκατοστή χιλιάδες gold pieces, ένα γερό plate-mail και ποιος ξέρει τι άλλο. Γιατί όπως είναι γνωστό τοις πάσοι, εκτός από μωρές παρθένες, τα δρακόνια αρέσκονται στο να καταβροχθίζουν και πολλά γυαλιστερά αντικείμενα. Βοηθάνε στη χώνεψη, φαντάζομαι.
Και είναι η αρρώστια με τα Star Wars: Revenge of the Shit, Star Trek: Deep Throat Nine και λοιπές αηδίες... Συγνώμη, ποιο είναι το πρόβλημά σας; Δεν έχω καν όρεξη να σχολιάσω πάνω σ' αυτό.
Και το Metal... Το γαμημένο, απαράδεκτο metal. Κάθε σπυριάρης, στις τιτανοτεράστιες μάχες στις οποίες καθημερινά συμμετέχει χώνει από πίσω Manowar ή Maiden... Και Vampire: The Masquerade να παίζει... Μα χάθηκαν οι Christian Death; Δεν το καταλαβαίνω ρε πούστη. Και, μεταξύ μας τώρα, the evil that men do; Γίνεται μόνο τα βράδια της μοναξιάς, κάτω από την κουβέρτα, 'till the blood on your hand is the blood of a king...
Τώρα σοβαρά. Άτομα τέτοιου είδους, θεωρείτε ότι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ένα βάθρο, έστω όχι και τόσο ψηλό, στο χώρο της μοδός; Με τις κόκες, τις υπεραδύνατες υπεργκόμενες και τους άντρες που κάνουν ό,τι μπορούν για να τις ξεφτιλίσουν; Αρχίδια ε; Κι εγώ εκεί κατέληξα.
Και τώρα για τη Sherilyn Fenn...

22/4/12

To Hell With Poverty we 'll get drunk on Cheap Wine


Το ξέρω ότι ξεκινήσαμε στραβά. Η κατάσταση φταίει κι εγώ που επηρεάστηκα απ' αυτή. Κάπου φτάνει όμως...

Έχω περάσει ένα καλό τρίμηνο τώρα, γεμάτο απειλές, πίεση, άγχος, μαλακισμένες αποδοχές, γά-μη-σέ τα. Σκέφτηκα διάφορα δυσάρεστα να μου κάνω μπας και ξεχαστώ αλλά τίποτα δε φαίνεται αρκετά αποτελεσματικό. Ούτε το ότι έκλεισα ένα πέρα από κάθε προσδοκία επιτυχημένο ιστολόγιο για την ευτυχία της αφάνειας.

Δεν ξέρω πόσο καιρό τώρα  καπνίζω χαμένος στις σκέψεις μου κι ακούω μόνο τους γαμημένους τους Unwound, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βιογραφικά σε κάθε κωλοτρυπίδα της γης, ελπίδες της πούτσας, υποσχέσεις κενές, τι νόημα έχει;

Δεν έχει. Εκεί κατέληξα. Ξεκινάω από την αρχή, λοιπόν. Αυτό είναι ένα μπλογκ για τέχνη. Για 'μένα. Γιατί, γαμώ το χριστό, πάνω απ' όλα είμαι τέχνη και χέστηκα πως ακούγεται αυτό. Έτσι αισθάνομαι. Να πάνε να γαμηθούν και οι δουλειές και τα φράγκα και όλα. Μια χαρούλα είναι οι καταθέσεις μου, με κρατάνε για κάμποσο καιρό όρθιο και μετά θα δω τι στον πούτσο θα κάνω.

Από 'δω και στο εξής, ο κόσμος μπορεί να καίγεται. Μη με ενοχλείτε. Χτενίζομαι.

19/4/12

GhoulDiggers

Αυτή η μπάντα δε λέει να τελειώσει. Τους διέλυσε ο Jourgensen κάποια στιγμή το 2008 και φέτος επέστρεψε με το "Relapse". Το οποίο γαμάει. Προφανώς και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Συζήταγα με μία φίλη τις προάλλες για το κοινό μας κόλλημα με τους αυτοκαταστροφικούς καλλιτέχνες. Οι επιβιώσαντες κατ' εμέ αγγίζουν τα όρια του μεσσιανικού. Στην περίπτωση του Alien, που το αίμα του πρέπει να 'χει αντικατασταθεί από ένα κοκτέηλ πρέζας και αλκοόλ, πάει ακόμα παραπέρα.

Η φάση ξεκινάει πολύ παλιά. Σε μια συλλογή του 120 Minutes είχε το "Stigmata". Κόλλησα. Βάλε και τις φωτογραφίες του τύπου με τις τζίβες και τα κόκαλα στο μικρόφωνο που έβλεπα παντού, τελείως Badass φάση, για εφηβεία ήταν αυτό το ό,τι έπρεπε. Η μουσική τους ένα ανελέητο σφυροκόπημα των αισθήσεων που σε αναγκάζει παρόλο τον πόνο να χορέψεις. Αυτό με γαμούσε πάντα. Ο ρυθμός... Που δε χάνεται πουθενά. Σκληρός. Συνεχής. Ακατάπαυστος. Γιατί όταν ακούς Ministry, το pause και το stop δεν είναι επιλογή. Πρέπει να υπομείνεις το έργο. Ολόκληρο. Αυτές τις μετρονομημένες βουρδουλιές. Και η φωνή... Με την ψευδο-οξφορδιανή προφορά. Τη χοντρή ειρωνία. Ο συνδυασμός σκότωνε και, όλως παραδόξως, σκοτώνει ακόμα. Και σκοτώνει καλά. Θέλει πολύ αίμα ακόμα για να χορτάσει η μηχανή.

Στο μεταξύ με την Courtney Love δε θα έκανε το πιο γαμημένο ζευγάρι των '90s; Σίγουρα πράματα. Η Πρέζα στην υπηρεσία της τέχνης.

Τέλος πάντων. Άρχισα να συλλέγω μανιωδώς τους δίσκους τους, ό,τι και να κυκλοφορούσαν. Το "Filthpig" του '96 με έστειλε στο διάολο, ιδίως με τη συγκλονιστική διασκευή που έκαναν στο "Lay Lady Lay". Μαζί με το "The Witch" των The Cult πιστεύω προσδιόρισαν τον ήχο του ροκ του μέλλοντος. Δύο τραγούδια. Αυτά. Αν υπήρχε κάποιο ανώτερο ον έπρεπε να επέμβει ώστε όλα ν' ακούγονται έτσι σήμερα. Με σιχαμένα μπάσσα απλωμένα παντού, κυρίαρχα και φωνητικά μες στην παραμόρφωση, να μη μένει σσάρκχχχα πουθενά. Μετά, βέβαια, ήρθε το Nu Metal, αυτή η αισχρή μπούρδα, παρασκευασμένη με επιμέλεια από ηλίθιους για πιο ηλίθιους και τα γάμησε τη μάνα όλα. Φταίνε και οι Helmet. Όχι; Φταίνε σου λέω...

Και κάπου εκεί έκοψα τα σκληρά... Όσο δύσκολο και να μου είναι, το παραδέχομαι, στην προηγούμενη πρόταση, με τον όρο "σκληρά" αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο σε μουσικά είδη. Αν και δε γούσταρα και πολλές μπάντες της φάσης. Για την ακρίβεια μόνο οι Ministry μου 'ρχονται τώρα. Για να σκεφτώ... Μισό... Μόνο αυτοί. Εκτός απ' το απαράμιλλο στυλ του Jourgensen... Όχι, γάμα το, παραλίγο να ξαναρχίσω να παραληρώ για τον ήχο τους. Τη χορευτική φάση τους. Ξέρεις, κουνάς κώλο μαζί με κεφάλι πάνω κάτω. Σταματάω... Μόνο που δεν μπορώ. Όχι, σταματάω.-

Μόνο αυτό να σημειωθεί στα πρακτικά. Είναι σημαντικό. Λοιπόν... Όλες οι διασκευές που έχουν κάνει είναι καλύτερες από το πρωτότυπο. Συνεχίζουμε...

Έκοψα τα σκληρά. Σε φάση όταν έσκασε το "Dark Side of the Spoon" είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον... Μέχρι τη στιγμή που έβγαλε τη βρώμα ο Jourgensen ότι το "The Last Sucker" ήταν το τέλος... Πίστευα ότι οι Ministry θα ήταν "εκεί" για πάντα και κάπου ξενέρωσα. Έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Αλήθεια. Όταν μου παίρνουν όσα θεωρώ δεδομένα, εντάξει, όλα γυρνάνε ανάποδα. Έστω και για λίγο.

Το έλιωσα το τελευταίο. Μετά βρήκα όσα αγνόησα όλα αυτά τα χρόνια και ξενέρωσα πάλι. Αυτή τη φορά μ' εμένα. Τα ίδια παίζει συνέχεια, μη λέμε και μαλακίες, αλλά ξέρεις... Είναι "αυτό". Το "στα μούτρα, ρε καριόλη". Δεν ξέρω, τόσο συγκεκριμένο, τόσο δεμένο δεν το 'χω βρει πουθενά αλλού. Και, για να είμαστε και δίκαιοι, πάσχει αρκετά το "Relapse". Αλλά του το συγχωρώ. Γιατί πάλι λέει αυτά που θέλει να πει. Στο μεταξύ στο μαλακο-scene που τοποθετείται δεν μπορώ να καταλάβω πως και του "επιτρέπεται" να είναι τόσο πολιτικοποιημένος. Ούτε τα μοσχάρια οι γκοθάδες, ούτε τα πρόβατα οι μέταλλοι φημίζονται για τις ευαισθησίες τους απέναντι στην κοινωνική αδικία. Δεν ξέρω... Ίσως και να... Μπα, όλοι ζώα είναι. Και μάλιστα εξημερωμένα.

Πως το κλείνουμε τώρα... Με μια ευχή. Να συνεχίσει να ισχύει η πρώτη πρόταση του άρθρου. Και υπόσχομαι αυτή τη φορά να μην πάω πουθενά.

16/4/12

Find The Flock


Υ. Γ. : Αργοπορημένο πασκαλιάτικο άρθρο. Κατά μία ημέρα, δεν τα πήγα κι άσχημα νομίζω; Ας πούμε ότι το διαβάζεις την ώρα που το μηχανάκι γυρνάει το πτώμα του αμνού, σε Hi-Tech Μπλιαχ φάση.

Όχι. Αυτό ακριβώς χρειάζομαι.
Αυτό.
Λίγο χρώμα. Αυτό το μπλογκ άρχισε να γίνεται απελπιστικά ασπρόμαυρο. Πολύ γκρι. Ουδέτερο. Με μια μαλακισμένη αύρα ρομαντιζμού. Αηδίες... Υποτίθεται ότι πρέπει να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερη τέχνη σε καιρούς ένδειας. Όχι; Ναι.
Χρειάζομαι Punk. Ξέρεις, αν είχα το παλιό ακόμα, το ακατανόμαστο, το αυτό που θέλω να ξεχάσω, το συγκεκριμένο θα ήταν από τα άρθρα που δεν θα είχαν κανένα comment, κάποτε με ενδιέφεραν αυτά. Δηλαδή, Natural Law. Καινούριος δίσκος. Find the Flock. Πρέπει να γράψω. Από πίσω παίζει. Κι εγώ πρέπει να περιγράψω. Τι; Κάτι. Katorga Works ρε μουνιά. Ξέρεις, ένας εμετός συναισθημάτων με κατακλύζει, με λούζει, το θέαμα δεν είναι και τόσο δυσάρεστο, φτάνει να μην παίζει οσμή. Θα το στείλω σε βίντεο καλύτερα. Τι έλεγα;
Hardcore.
Punk.
Συνέπεια. Οι μέρες της μιζέριας έχουν αρχίσει, νιώθω την αίσθηση του χιούμορ μου να με εγκαταλείπει, σα να περνάει μπροστά από τα μάτια μου μια παρέλαση με θεσπέσιους κώλους κι εγώ δε βρίσκω τίποτα αστείο να πω για να κρύψω την αμηχανία μου. Ευτυχώς έχω τσιγάρα.
Ταχύτητα και τραχύτητα. Το χρειαζόμουν αυτό. Το είπα και στην αρχή. Ρε μαλάκα, έχω ακούσει όλο αυτό το διάστημα καμιά τριανταριά καινούριους indie δίσκους που δε μου έκαναν καμία εντύπωση και είμαι σε φάση "νταξ, λίγο χάρντκορ θέλω" και σκάει αυτό, είναι κι από τις αγαπημένες μου σύγχρονες μπάντες, και ναι. Ναι. Αυτό. Α - φτό.
Που είναι τα comments; Πουθενά. Τέλεια. Τον πετύχαμε το στόχο. Όχι, αποφύγετε αυτή τη μουσική. Δε χρειάζεστε κάτι να σας θυμίζει ότι η φάση έχει σκατώσει χωρίς προηγούμενο και ήρθε η γαμημένη ώρα ν' ανοίξουμε τρύπες για να κάνουμε πάρτυ πάνω απ' τις εκατόμβες. Όχι. Όλα - είναι - καλά. Τσιγάρο; Ευχαριστώ, θα πάρω. Κρεατάκι; Όχι, ευχαριστώ, είμαι χορτοφάγος. Μα ούτε αυτή την πετσούλα που κρέμεται; Αυτή την πετσούλα να τη βάλεις στον κώλο σου. Χορτοφάγος;!;! Καλά, και τι τρως; Το τι τρώω εγώ ας μείνει μυστικό. Το ότι εσύ τρως σκατά δεν μπορεί να μείνει.
Γαμώ τη χριστιανοσύνη μου, μέρες που 'ναι.
Μπαλκονάρα, τσιγάρο, τσίπουρο και μανιτάρια στο φούρνο (και μαγειρίτσα με μανιτάρια από χτες. Ναι, ξέρω. Γαμάω). Και πανκ. Ζωάρα ρε.

11/4/12

Godstars Never Fade, They Merely Re-Incarnate

Ένας ορισμός της τέχνης που είχα πετύχει κάποτε είναι λέει (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση) "μια ανθρώπινη προσπάθεια να τροποποιηθεί η δουλειά της φύσης"... Έχω δυο δίσκους των Psychic TV να παίζουν τώρα και ο εγκέφαλός μου σιγοκαίγεται. Είμαι κι από κάτι χάλια από χτες. Το χειρότερο που μπορούσε να μου συμβεί είναι αυτοί στην παρούσα φάση. Αλλά υπομένω. Λούζομαι τέχνη. Ξέρεις... Θα τελειώσουν και θα είμαι καλύτερος άνθρωπος. Πιο καταρτισμένος στα μυστήρια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Διάλειμμα: Unsane - Wreck. Έκσταση. Γέμισα. Πρέπει να γράψω ένα κανονικό review γι' αυτό. Έπαθα ένα κάτι. Ξέρεις, όλο το noise rock των '90s στο σαλόνι σου. Άστο, δε λέω άλλα, θα επανέλθω.
Άραζα σπίτι ένα Σάββατο απόγευμα, δε θυμάμαι αν ήταν πέρυσι ή πρόπερσι, κι όπως έλιωνα στο ζάππινγκ πετυχαίνω μια μαλακο- Lifestyle εκπομπή η οποία σα θέμα είχε τον έρωτα του Genesis P. Orridge με τη Lady Jaye. Και όλοι ξέρουμε τι έγινε έτσι; Τα περί Breyer P. Orridge Project. Την προσπάθεια να γίνουν οι δύο αυτοί μία οντότητα. Η Jaye πέθανε το 2007, επομένως το βάρος του να τελειώσει το έργο έπεσε στο Genesis... Δεν ξέρω αν έχει ολοκληρωθεί το δημιούργημα. Το ελπίζω. Με ψιλο-ξενερώνουν οι πλαστικές. Όλα για την τέχνη, βέβαια. Χρειάζεται να πω κάτι για τους δίσκους; Τα ονόματά τους έστω; Δε νομίζω... Μ' αρέσει η φάση. Έτσι αυθόρμητη κατάσταση. Δεν κάνουν κάτι τραγικά διαφορετικό αν έχεις τσεκάρει τα παλιότερα, εκτός από το να κάνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι έχουν κάνει, ή να προσπαθούν τέλος πάντων. Έλα, αφού ξέρεις. Ξέρεις ρε, τέχνη. Ώπα, ρε μαλάκα. Έρευνα. Το "Ov Power" λέει είναι bootleg του 1984... Μάλιστα, τη γαμήσαμε εδώ. Φαντάζομαι και το "Batschkapp" κάτι τέτοιο θα είναι. Ναι. Δε γαμιέται, και το ότι έγραφαν τότε μουσική που ακούγεται σα να γράφτηκε χτες λέει πολλά από μόνο του. Χέστο, γέμισα, κάτσε να βάλω λίγο Nausea...     

8/4/12

Garden Hate

Αφορμή για τη συγγραφή του παρακάτω στάθηκε, φυσικά, ο καινούριος, πιο βαρετός απ' τα σκατά χωρίς φράουλες, δίσκος των Shins...
Δε βλέπω ταινίες. Κοιμάμαι. Μόνο με κάτι documantaires κολλάω. Ιδίως όταν έχουν σχέση με τέχνη, καλλιτέχνες, τον άσωτο βίο τους και τα συναφή.
Η Natalie Portman είναι καλλιτέχνης. Το απέδειξε με την εξαιρετική ερμηνεία της στο Closer. Κατάφερε να με κρατήσει ξύπνιο. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Είναι και Δίδυμος. Όλα έχουν τη σημασία τους. Έχει παίξει και σε κάτι άλλες ταινίες. Το Leon γαμάει και το Garden State είναι ένα ψέμα.
Ζεις, ρε συ, τη ζωή σου στη γαμημένη μεγαλούπολη και η γυναίκα που θα τη συμπλήρωνε ακούει τους τελευταίας εσοδείας τρέντυ ήχους στη Shithole, Nebraska. Αναπάντεχο τουλάχιστον. Δε σου σηκώνεται με τις απόμακρες γυναίκες της πόλης, αυτό που πραγματικά σε καυλώνει είναι μια όμορφη, ιδιαίτερη, indie χωριάτα. Το ψέμα αποκαλύπτεται.
Πόση ρομαντική μαλακία μπορεί να αντέξει ο μέσος σινεφίλ; Διανθίζεται, βεβαίως βεβαίως, και με τρομερά αιχμηρό χιούμορ που 'χει να κάνει με κατάθλιψη, λίθιο, χάπια, γιατρούς, θάνατο και ένα πουκάμισο ασορτί με μια ταπετσαρία. Τρελές ιδέες. Καμία δε δουλεύει. Τη σιχαίνομαι τη μετριότητα. Ευτυχώς παίζει η καλλιτέχνης και σώζεται το αίσχος.
Και κάτι ακόμα πριν κλείσει αυτό το χάλια άρθρο. Λοιπόν, δεν μπορώ να βλέπω γυναίκες να κλαίνε. Φρικάρω και μες στη φρίκη μου γελάω νευρικά. Πάντα. Κάτι που μάλλον δημιουργεί μια αρνητική εικόνα για το άτομό μου. Πρόκειται περί παρεξήγησης. Η Portman, απ' την άλλη, κλαίει καταπληκτικά. Όλο της το πρόσωπο συσπάται για να μετατραπεί σε μία μάσκα βαθιάς θλίψης. Και δεν μπορώ να γελάσω... Καλλιτέχνης... Ποιεί ήθος...

4/4/12

Let Things Drift

Image
Η κοπέλα της φωτογραφίας διαβάζει το "Deathbeds". Συγγραφέας του εν λόγω είναι ο Wesley Eisold. Γνωστός και ως "ο κύριος Cold Cave"... Μμμμ χμμμ. Βασικά δεν ξέρω καν τι παίζει με το βιβλίο. Όχι αν είναι καλό ή κακό, δεν ξέρω αν έχει κείμενο καν. Αν είναι καμιά μαλακία ποίηση και τέτοια, βαριέμαι και να το ψάξω κιόλας. Αν το πετύχω, βέβαια, θα το αγοράσω.
Whatever... Είχα σκοπό να γράψω για το καινούριο των Kiss The Anus Of A Black Cat, αλλά μαστίζεται από τη νόσο της ανεμπνευσιάς, αντίθετα με το "Noctiluca" των Dunes. Siouxsie φάση, ξέρεις, τα γουστάρω αυτά. Δύσκολος δίσκος. Ξέρεις. Μου αρέσουν τα δύσκολα. Κιθάρες. Και τέτοια. Post Punk.
Τώρα ξανακούω τους Kiss The Anus Of A Black Cat. Δυνατά όμως. Εκκωφαντικά δυνατά. Και αρχίζω σταδιακά να αναθεωρώ. Αυτή η μπάντα σήμερα είναι μοναδική. Ίσως γιατί θυμίζει πολύ δυνατές στιγμές του παρελθόντος. Του δικού μου. Στον πούτσο μου πως θα ακουστεί αλλά ούτε πεντακόσιοι My Bloody Valentines  μπορούν να σχηματίσουν ένα Current 93. Τόσο στεγνά. Και είναι αυτό. Ξέρω πως ακούγεται, δε θέλω τις ενστάσεις σου.
Οι δεκάδες στιγμές που καπνίζεις έχοντας συντροφιά ένα σκοτεινό και σιχαμένο δίσκο. Που κοιτάς δεξιά κι αριστερά μήπως εντοπίσεις ακόμα ένα άνθρωπο ο οποίος αισθάνεται τόσο γαμάτα όσο εσύ εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν υπάρχει κανείς. Τραβάς μια τζούρα και αφήνεσαι.
Είναι αυτή η μουσική που δεν καταλαβαίνεις. Τη λατρεύω τη μουσική που δεν καταλαβαίνεις. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Δε θα καταλάβαινες και να το προσπαθούσα.
Πραγματικά. Σα σφίξιμο στ' αρχίδια ένα πράγμα. Σα μέγγενη γύρω απ' τα γεννητικά όργανα, μόνο που ο πόνος χτυπάει πάνω. Στην καρδιά.
Speak Up... Reconcile... Μόνο αυτό. Με καταλαβαίνεις; Είμαι κατανοητός; Φυσικά και δεν είμαι. Ό,τι χρειαζόταν για να τσεκάρω ξανά καινούρια μουσική. Έπηξα στα '90s τον τελευταίο καιρό. Στην Kill Rock Stars συγκεκριμένα. Ίσως να έφτασε η στιγμή που θα χορεύουμε στους δρόμους σα μανιακοί για να εξορκίσουμε  την οικονομική αηδία. Ίσως...

2/4/12

Abstract Dancers

Ήμουν στο μετρό ένα βράδυ, ξέρεις, περίμενα ή για να βγω έξω ή για να πάω σπίτι. Ούτε που θυμάμαι... Στο συρμό που ερχόταν από απέναντι, όχι, έφευγε βασικά, είδα δυο πρόσωπα γνωστά από το φοιτηταριό. Ήξερα ότι ήταν μαζί χρόνια. Το, ας πούμε σοκαριστικό της υπόθεσης, ήταν ο τρόπος που φερόταν ο ένας στον άλλο. Μιλούσαν, γελούσαν, ήταν "καλά" μαζί. Ξέρω που μένουν, άρα το να τους δω μαζί, σ' αυτό το σταθμό, μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Πήγαιναν σπίτι. Μαζί. Στο ίδιο σπίτι που ζουν χρόνια τώρα, στα Ιλίσια. Και συζητούσαν. Είχαν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν ο ένας στον άλλο.
Έχουμε χαθεί. Νομίζω αυτοί το επέλεξαν. Ερχόμενοι στην πρωτεύουσα μετά από κάμποσα χρόνια στην επαρχία, βρήκαν τους εαυτούς τους μέσα στη σχέση τους κι αυτό ήταν.  Έκλεισαν τους υπόλοιπους απέξω. Έγιναν οι ίδιοι οι φίλοι τους, η παρέα, το κλειστό κλαμπ που δε χωρούσε κανείς. Ξέρω, ακούγεται κάπως περιοριστικό, αλλά δε θα τολμούσα ποτέ να τους το πω. Ιδίως μετά από αυτό που είδα. Αυτό το "καλά".
Χάρηκα. Χάρηκα πολύ. Αισθάνθηκα και κάπως, βέβαια. Όταν το δικό μου σπίτι είναι κέντρο διερχομένων γιατί θέλω τους δικούς μου (όχι τους γονείς) να τους βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται και πάλι να θεωρώ ότι κάποιος πάντα (μου) λείπει, αδυνατώ να συλλάβω το μέγεθος του δεσίματος δύο ατόμων. Τόσο ισχυρό, ώστε κι αυτοί απ' τη μεριά τους να μην μπορούν να καταλάβουν εμένα. Ένας φίλος μου είπε ότι το σημαντικότερο πράγμα είναι να έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε. Και ρωτάω... Είναι ανάγκη να είναι πολλοί; Ή μήπως ένας φτάνει;
Τέλος πάντων... Τίποτα μωρέ, ακόμα μια εικόνα στην Αθήνα του αίσχους. Δυο εραστές που ό,τι και να τους συμβεί, θα λάμπουν. Κι ας μη σηκώνουν τα τηλέφωνα...

1/4/12

Headed for the Door

Dear Sarah,

I heard that you’ve turned into a goth, and I think that’s great, if that’s what makes you
happy. I have an old pair of black boots with silver buckles that I don’t wear anymore,
and you can have them if you want them. Also, I wanted to ask: What, if anything, is
fluttering in your heart? I wanted to ask if it has to be a black crow or a vampire bat...
or if maybe instead it could be a kite that has broken loose from the string that you were
holding—or the string that we were holding—sometime when we were teenagers, or
maybe in our early twenties? Could it be a kite which is now rolling over and over on
itself in the sky like an unborn baby, and slowly shrinking into a dot, and then a spec
of black, and then something we’re not even sure we’re watching, but then, for sure,
absolutely nothing at all? Get back to me about this when you have a chance. I hope
you’re doing well.
xo
s

...............................................................................................................................................................

I'm about to go all Fantasmenios here...
... αλλά θα συγκρατηθώ. Κάνω ρυτίδες όταν ενθουσιάζομαι. Οι στίχοι, για τους αδαείς, είναι από "Headed for the Door" των Moonface, που είναι βασικά ο Spencer Krug των κάποτε αγαπημένων μου Wolf Parade. Πάω να παραδοθώ στις ανατριχίλες μου τώρα... Να, πάρε μια ωραία εικονίτσα: