...

Τελευταία μετακόμιση. Αλήθεια...

http://www.slackerblud.com/

Wreck and Reference - No Youth

Το γαμημένο το underground δε σταματάει ποτέ να με εκπλήσσει. Ιδίως ο φερόμενος και ως "σκληρός" ήχος που, μη λέμε και μαλακίες, είχε, έχει και θα έχει περισσότερο χώρο να εξελιχθεί. Και λιγότερα κόμπλεξ. Εξηγούμαι μετά.

Σ' αυτούς έπεσα, όπως γίνεται συνήθως, τυχαία επάνω. Και μ' έκαναν να θέλω να μιλήσω γι' αυτό που συνέβη, έτσι, κάπως να μεταφέρω το βίωμα προς τα έξω. Να το γνωστοποιήσω. Διάβασα, που λες, για Swans, Post Punk, Bauhaus (εκεί άρχισε το downloading), αλλά και για Industrial, Doom, Black Metal (αν εξαιρέσεις το πρώτο, από τ' άλλα δύο δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω πως ακούγονται γι' αυτό και κατέβασα άφοβα, σκατά στο μέταλ ρε) και τους Have A Nice Life που, μ' εμένα μαζί, λείπουν σε πολύ κόσμο. Αυτός που τα 'γραψε δεν έπεσε και πολύ έξω, περιττό να σου πω.

All Black No Metal. Αυτό μου 'σκασε με τη μία για τον ήχο τους. Τόσες αλλαγές, κλειστοφοβία, έμπνευση, γαμημένη τέχνη παντού. Και το δίνουνε στο bandcamp, σε φάση αυτοί έχουν ελπίδες, ενώ θα έπρεπε να έχουν στηθεί καμιά δεκαριά σκατοεταιρίες έξω από το στούντιο που ηχογραφούν και να την παίζουν ομαδικά. Τι να πω ρε μαλάκα, ευτυχώς ψόφησε η μουσική βιομηχανία κι ακούμε κανα δίσκο διαφορετικό.

Διαφορετικοί. Αυτό είναι πάνω απ' όλα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο μεγάλη τιμητική διάκριση. Ίσως το "ιδιαίτεροι" να ταιριάζει περισσότερο. Αν ξεπεράσεις τα στιγμές ακραία φωνητικά σε περιμένει πλούτος. Ένα έργο που δημιουργήθηκε χωρίς καμία αίσθηση φόβου, καμία ανάγκη ένταξης σε μία "σκηνή", τίποτα. DIY κι ό,τι γίνει. Καταπληκτική μπάντα απλά. Ρε, δεν έχω λόγια, σοβαρά.

A Light Far Out

Τον τελευταίο καιρό έχουν σκάσει ένα σωρό γαμάτοι δίσκοι και δεν έχω χρόνο για χάος, τι σκατά πια. Θα κοιτάξω να τους μαζέψω σχετικά γρήγορα, μήπως και προχωρήσω σε τίποτα πιο ενδιαφέρον. Μέρα παρά μέρα δισκοκριτική. Σαν τον παλιό καλό καιρό.

Λοιπόν, επέστρεψαν οι The Wake. Αυτοί της Σάρας. Τα νέα είναι ευχάριστα. Αν εξαιρέσεις τη φωνή που 'χει μια παραπάνω ωριμότητα, είναι και η ηλικία στη μέση, δεν έχει αλλάξει και τίποτα περισσότερο. Ίσως να ταίριαζαν καλύτερα στη Shinkansen. Ξέρω ρε. Προσπαθώ να σου δείξω την εξέλιξη στον ήχο με απλά λόγια.

Μου φαίνεται ότι το σωστότερο θα ήταν σε κάθε review για twee δίσκο, απλά να κάνω copy/paste τα ίδια για μελαγχολίες, νοσταλγίες, ποδήλατα, εξοχές, αλλά όχι. Προσπαθώ να εντρυφήσω κι έτσι. Να μπω στη φάση. Μόνο τέτοια ακούω φέτος, τελείωσε. Κάπως να πάρει πόδι η φτώχεια ρε. Λίγη χαρά, δε γίνεται αλλιώς. Παίζει μια ανάταση, θα πρέπει να κλαφτεί πολύ ο αφεντικός για να μου κάνει μείωση, αλλά η άνοδος της Χρυσής Αυγής...
Γάμησέ το, όχι πολιτική εδώ μέσα, τα γράφω στο twitter αυτά, υποτίθεται... Λίγα και επιθετικά, έτσι, να μη γίνεται τίποτα σαφές, να μένει στα όρια του "αστεϊσμού" με πολιτική χροιά κάπως.

Και θέλω ρε να ξεχάσω το μαλάκα με το Corsa που 'χε γράψει με μαρκαδόρο Manowar στο πίσω μέρος... Σκέψου αυτόν από μπροστά με τους μαλακοκαύληδες τους φίλους του κι εμένα από πίσω. Ίδια αυτοκίνητα, με μία διαφορά μόνο. Όχι, αυτό είναι άλλη ιστορία από μόνη της. Θα επανέλθω. Manowar, ρε μαλάκα... Αν είναι δυνατόν.

All I want in life is a little bit of love to take the pain away

Άκουσα το "Ladies..." των Spiritualized όταν πρωτοβγήκε. Δεν το συνηθίζω, μη νομίζεις. Ιδίως στην προ-mp3 εποχή, μου 'παιρνε καμιά πενταετία να ρισκάρω την αγορά. Με μηδέν ραδιόφωνο, φανζίν που δεν ασχολιόταν και πολύ με το καινούριο (δεν το λέω για κακό), νταξ, ήταν περιορισμένες οι δυνατότητες εύρεσης καινούριας πρέζας. Αγόραζα φανατικά το Alternative Press για την ενημέρωσή μου, που λες. Πρέπει να ήταν στο ίδιο τεύχος, είχε βάλει δυο ολοστρόγγυλες πεντάλφες (άριστα πέντε ρε) σ' αυτό και στους Seahorses, τη μπάντα του Squire μετά τους Stone Roses (η διπλή ιδιότητα κιθαρίστας-ζωγράφος είναι πιο καύλα κι απ' την τερματοφύλακας-γιατρός, non?). Είπα, λοιπόν, δε γαμιέται πόσα έχω; Καταναλώνω. Τα αποτελέσματα γνωστά, το ένα αριστούργημα, το άλλο ένας κουβάς με αχνιστά ξερατά. Χρειάζεται να διευκρινίσω; Δε νομίζω.
Σκέψου τώρα το δεκαοχτάχρονο το κολλημένο με Pavement και Sonic Youth όταν μπαίνει το πρώτο κομμάτι. Κατάλαβες τώρα... Σαγόνι μέχρι το πάτωμα, βλέμμα στο υπερπέραν και μια υποψία βουρκώματος. Λέω υποψία, γιατί οι άντρες δεν κλαίνε ακόμα κι όταν η τέχνη τους χαρίζει μια εμπειρία εφάμιλλη του καλύτερου ομαδικού σεξ. Στα ντους. Της φυλακής.
Και όλο αυτό συνέχιζε. Και ολοκληρωνόταν με το live δίσκο που ακολούθησε. Όπου οι εκτελέσεις, μερικές φορές, ξεπερνούσαν το αυθεντικό. Θυμίσου αυτή του "Broken Heart" για παράδειγμα. Για την ακρίβεια, ακουγόταν όπως ακριβώς το άκουγα εγώ στο κεφάλι μου. Έκσταση σε μορφή ηλιαχτίδας που χτυπάει με τη μία χαμηλά. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με αυτό του ομώνυμου των Velvet Underground. Σε ανάγκαζε να ξεχυθείς στα στούντιο με δυο - τρεις άλλους και να δημιουργήσεις. Το έκαναν να φαντάζει τόσο εύκολο. Γι' αυτούς ήταν... Για 'μένα τώρα... Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Έβγαλαν κι άλλα μετά. Τίποτα τόσο εντυπωσιακό, δυστυχώς. Ούτε το τελευταίο τους είναι. Γαμάει όμως, με ένα δικό του τρόπο. Έχω την εντύπωση ότι το "Ladies..." ήταν ο δίσκος που έκανε ο Pierce όταν έχασε τη μούσα του. Στο φετινό "Sweet Heart Sweet Light" την ξαναβρίσκει. Και σου παραδίδει ένα πανίσχυρο ευφορικό. Η ικανότητά του να σε ωθήσει να φτιάξεις "κάτι" δεν είναι τόσο προφανής. Περιμένουμε, λοιπόν. Που στο διάολο την άφησα αυτή τη κιθάρα;

I'm So Unclean

Μου 'στειλε τους Evans The Death ο γνωστός φύλακας άγγελος που λες... Θυμάμαι ένα κλασσικό φλώρο μπλόγκερ από τας Αμερικές, που παρακολουθώ, προ αμνημονεύτων να παραληρεί γι' αυτούς. Τον πιστεύω συνήθως, το 'χει το Twee του πολύ καλά. Ήταν πριν πολύ καιρό, όπως είπα, βέβαια, και τους ξέχασα. Και έσκασε το ομώνυμο, πάλι πριν κανα μήνα. Το έλιωσα μέσα στις αργίες του Πάσχατος, και το άφησα να μεγαλώνει (μαλάκα, Μεγάλη Παρασκευή έπαιζαν οι Pulp στο Coachella, κάποιος να τους πληροφορήσει για το τιτανοτεράστιο αμάρτημα. Ναι, εγώ το διέπραξα ρε, όχι αυτοί, δεν ήμουν εκεί). Άσε που το ξανθό το ξεπλυμμένο στο βίντεο του "Telling Lies" με καυλώνει απίστευτα. Ναι, ξέρω. Σούπερ βία και χρώματα και τέτχια. Είναι ωραία φάση η άνοιξη να σκάει με ωραίους δίσκους. Ιδίως όταν η χρονιά, εκτός της Indiepop φάσης που έχει ανέβει τρελά, είναι εμετικά χάλια. Συνθέσεις. Που πάνε από ένα σημείο σε ένα άλλο, με αναπάντεχο τρόπο, η γοητεία της απλότητας και πάλι, όχι, δε θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω. Και θυμήσου, μιλάμε για ένα genre περιορισμένο, γιατί βασίζεται στις ωραίες στιγμές μόνο. Ακόμα κι όταν αυτές είναι μια γλυκιά μελαγχολία. Παίζει πολύ ζάχαρη γενικά, απ' αυτή όμως που αντέχει ένας διαβητικός σαν και του λόγου μου. Ξέρεις, η κατανάλωση είναι από τα αυτιά και δεν πειράζει και τόσο. Κάθε άλλο. Σε αναγκάζει να επισκεφτείς το ίδιο μέρος ξανά. Το ζαχαροπλαστείο ρε. Βουτιά στα εκλέρ και τις πανακόττες ένα πράμα, και τις πάστες, και τις τούρτες Μπλακ Φόρεστ, όχι πολύ γκοθ, μόνο Lemon Pie γι' αυτό το γλυκό αγόρι παρακαλώ. Ναι, σα Lemon Pie είναι αυτοί, έχουν μια avant ξινίλα, όσο χρειάζεται για να μένει αξέχαστη η γεύση που σου αφήνει τελικά...

Υ. Γ.: Α ναι ρε... Εκλογές...
Υ. Γ. 2: MCA R.I.P. Ξέρω όλους τους στίχους του "Sure Shot" απέξω... Γαμώτο...

...

Gallagher Fever

... έτσι έχω ονομάσει αυτή την πάθηση. Είναι σοβαρή, υπάρχει και παίζει να μη θεραπεύεται κιόλας. Τα συμπτώματα χαρακτηρίζονται από αδικαιολόγητη ευφορία, ροπή στη κατάχρηση τσιγάρων και αλκοόλ, μερικές φορές και ναρκωτικών, ανάγκη ν' αγκαλιάσουν ζαχαρένιες κιθάρες τα τύμπανα των αυτιών σου, νοσταλγική διάθεση που σε οδηγεί σε χορευτικές κινήσεις που απαιτούν και τη χρήση Μαράκες για να την ορθή επίτευξή τους και όταν περάσει, σε αφήνει με ένα συναίσθημα αφόρητης θλίψης. Καταλαβαίνω ότι μ' έχει πιάσει, όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο δίσκος που γυρνάει στο πικάπ, δεν είναι κάποιο αριστούργημα του σύγχρονου noise rock, αλλά το "Pills & Thrills & Bellyaches" των Happy Mondays. Δύσκολη φάση, όπως κι αν το δεις. Σε κάθε περίπτωση, αν το αισθανθείς, χαλάρωσε, ή βάλε λίγο Mansun και θα επανέλθεις.

Ο καθένας μας οφείλει στον εαυτό του την εξής υπενθύμιση: Η Brit Pop, περισσότερο απ' όλα, ήταν σκατά. Σίγουρα όσο διήρκεσε έδωσε κάποια ασύλληπτα υπέροχα, διαχρονικά, μαγικά τραγούδια, αλλά ως επί το πλείστον ήταν αίσχος. Και σίγουρα δεν αξίζει τα εκατοντάδες νοστάλτζια πάρτυζ που λαμβάνουν χώρα κάθε τρεις και λίγο. Και τα οποία συνήθως δε χάνω. Τα οποία με τη σειρά τους κρύβουν μπόλικη γραφικότητα. Σκέψου, αντίστοιχα, μια συνάθροιση των γονιών μας που θα πίνουν ούζα και θ' ακούν μέχρι το πρωί Iron Butterfly.  Ανακατεύτηκες; Βάλε και καναδυό από τα γερόντια να φασώνονται όπως τον παλιό καλό καιρό. Τώρα;

Θυμάμαι σε ένα απ' αυτά που, εκεί που άκουγα με ευχαρίστηση τους Teenage Fanclub, ο DJ, σε μία στιγμιαία κρίση μαλακίας, το άλλαξε με το "Stars" των Dubstar. Ήθελα να πάω μέχρι εκεί να το ρωτήσω "τι νομίζεις ότι κάνεις ρε αρρωστημένα ηλίθιε τύπε;" αλλά ο κόσμος ήταν πολύς και ήδη περίμενα μισή ώρα για να πάρω το ποτό μου. Και η αρρώστια με βρήκε. Με πλημμύρισε αυτή η αηδιαστική χαρά. Ήταν πια αργά. Ενέδωσα. Σαν σε όραμα είδα μπροστά μου το Ganesha και τον παρακάλεσα να μου δώσει το "Free Me" των Cast για να επανέλθω. Και μου το 'δωσε. Ο γνώριμος κρύος ιδρώτας με έλουσε ακριβώς τη στιγμή που πήγαινα να φιλήσω τρυφερά μία τελείως άγνωστη, πλην όμως πολύ χαριτωμένη και στυλάτη, σκυλίτσα. Η κτηνοβασία είναι συχνό φαινόμενο, μην παραξενεύεσαι.

Με καταλαβαίνεις; Είναι επικίνδυνη κατάσταση. Σε γαμάει εκεί που δεν το περιμένεις. Άσε που κοιτάς στον καθρέφτη την άλλη μέρα και αισθάνεσαι τελείως γέρος. Δηλαδή είναι δυνατόν να ήσουν στην ίδια φάση και το γαμημένο 1995; Και μάλιστα σήμερα να το διασκεδάζεις το ίδιο αν όχι περισσότερο; Πόσο μαλάκας πια... Grow up σε φάση, ρε ξεφτίλα.

Δεν ξέρω, έχω την εντύπωση ότι αυτό πρέπει να σταματήσει. Σκέψου μόνο αυτό: στους χώρους αυτούς πέφτεις πάνω σε παλιές σου γκόμενες οι οποίες, όλοι το λένε όχι μόνο εγώ, είναι τελείως χάλια σήμερα. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι παίζει να λένε και για 'σένα το ίδιο; Σα να τρόμαξα λίγο τώρα...

Merchandise - Children of Desire

Λοιπόν, αλλάζουμε λίγο στυλάκι, πάμε πίσω, προσωρινό είναι, μην τρελαίνεσαι, πρέπει απλά να αναφέρουμε τον πρώτο αντικειμενικά συγκλονιστικό δίσκο της χρονιάς.
Το κόλλημα με τους Merchandise κρατάει χρόνια τώρα, είναι εφάμιλλο με αυτό με τους Cold Cave, έχω την εντύπωση ότι εγώ τους ανακάλυψα και κανείς άλλος, ω ναι, και βγαίνω και το φωνάζω και το παινεύομαι και τύψεις δεν έχω. Είναι λογικό, λοιπόν, μετά από δεκάδες σκόρπια κομμάτια που μοίρασαν από 2010, η ανακοίνωση της κυκλοφορίας νέου δίσκου να με γεμίσει ευφορία και μια ελπίδα για ένα ουσιαστικότερο μέλλον, πνιγμένο στην τέχνη και τα βαρβιτουρικά. Μπορεί να φταίει και η μέρα. Τέλος πάντων...
Στο "Children of Desire", εκτός από το να επιλέγουν ένα υπεργαμάτο τίτλο για να ονομάσουν το νέο τους αριστούργημα, επιδίδονται σε μια χωρίς προηγούμενο κλοπή όλων των κλισέ του shoegaze, της brit pop, του synth punk (των Suicide ρε, κι ας μην ονομαζόταν έτσι τότε) και του noise rock, φτιάχνοντας ένα πραγματικά απίστευτο μίγμα το οποίο και ταΐζουν σε φοβερές συνθέσεις.
Πολλά κοσμητικά επίθετα ε; Δεν πειράζει, κανένα δεν περισσεύει, αν είχα πιο πλούσιο λεξιλόγιο θα έβαζα κι άλλα.
Και τώρα, ας αρχίσει το παραλήρημα για τις κυκλοφορίες της Katorga Works. Όχι, άστο.
Είχα πολύ καιρό ν' ακούσω δίσκο με εντεκάλεπτα κομμάτια στα οποία δε βαρέθηκα στιγμή, Και μάλιστα όσο έπαιζαν ήμουν σε φάση "πωωωωωωωωωω... Μαλάκααααααααα. Άκου τι έκαναν τώρα.". Δε θέλω να τρομάξει κανείς με τη διάρκεια, δεν υπάρχει τίποτα περιττό, δεν υπάρχει progressive μαλακία, δεν υπάρχει λάθος. Όλα κυλάνε σωστά και χτυπάνε στα σημεία που πρέπει. 
Θέλω να γράφω από 'δω και στο εξής μόνο: αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά. Γιατί δεν έχει τίποτα υποκειμενικό εδώ. Είναι ένας επιστημονικά τεκμηριωμένος, με απόλυτη ακρίβεια, γαμάτος δίσκος.
Στο I could die tomorrow το μοιράζουν τσαμπέ, όπως όλα, αλλά ρε πούστη, εδώ δε θα συγχωρήσεις τον εαυτό σου αν δε δώσεις φρρράγκα σ' αυτό. Σοβαρά...
Μαλακία review φάση, αλλά δε γίνεται ρε. Πρέπει να γίνει το σωστό λέμε. Έχω κολλήσει... Έχω κολλήσει πολύ άσχημα, όχι αηδίες...