Μου 'στειλε τους Evans The Death ο γνωστός φύλακας άγγελος που λες... Θυμάμαι ένα κλασσικό φλώρο μπλόγκερ από τας Αμερικές, που παρακολουθώ, προ αμνημονεύτων να παραληρεί γι' αυτούς. Τον πιστεύω συνήθως, το 'χει το Twee του πολύ καλά. Ήταν πριν πολύ καιρό, όπως είπα, βέβαια, και τους ξέχασα. Και έσκασε το ομώνυμο, πάλι πριν κανα μήνα. Το έλιωσα μέσα στις αργίες του Πάσχατος, και το άφησα να μεγαλώνει (μαλάκα, Μεγάλη Παρασκευή έπαιζαν οι Pulp στο Coachella, κάποιος να τους πληροφορήσει για το τιτανοτεράστιο αμάρτημα. Ναι, εγώ το διέπραξα ρε, όχι αυτοί, δεν ήμουν εκεί). Άσε που το ξανθό το ξεπλυμμένο στο βίντεο του "Telling Lies" με καυλώνει απίστευτα. Ναι, ξέρω. Σούπερ βία και χρώματα και τέτχια. Είναι ωραία φάση η άνοιξη να σκάει με ωραίους δίσκους. Ιδίως όταν η χρονιά, εκτός της Indiepop φάσης που έχει ανέβει τρελά, είναι εμετικά χάλια. Συνθέσεις. Που πάνε από ένα σημείο σε ένα άλλο, με αναπάντεχο τρόπο, η γοητεία της απλότητας και πάλι, όχι, δε θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω. Και θυμήσου, μιλάμε για ένα genre περιορισμένο, γιατί βασίζεται στις ωραίες στιγμές μόνο. Ακόμα κι όταν αυτές είναι μια γλυκιά μελαγχολία. Παίζει πολύ ζάχαρη γενικά, απ' αυτή όμως που αντέχει ένας διαβητικός σαν και του λόγου μου. Ξέρεις, η κατανάλωση είναι από τα αυτιά και δεν πειράζει και τόσο. Κάθε άλλο. Σε αναγκάζει να επισκεφτείς το ίδιο μέρος ξανά. Το ζαχαροπλαστείο ρε. Βουτιά στα εκλέρ και τις πανακόττες ένα πράμα, και τις πάστες, και τις τούρτες Μπλακ Φόρεστ, όχι πολύ γκοθ, μόνο Lemon Pie γι' αυτό το γλυκό αγόρι παρακαλώ. Ναι, σα Lemon Pie είναι αυτοί, έχουν μια avant ξινίλα, όσο χρειάζεται για να μένει αξέχαστη η γεύση που σου αφήνει τελικά...Υ. Γ.: Α ναι ρε... Εκλογές...
Υ. Γ. 2: MCA R.I.P. Ξέρω όλους τους στίχους του "Sure Shot" απέξω... Γαμώτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου