30/3/12

The Sea Within You

Μόλις έμαθα ότι στην Καισαριανάρα δρα συμμορία που κόβει ουρές από γάτες. Έκοψε και μιας φίλης. Ειλικρινά δεν ξέρω τι σκατά μπορεί να 'χουν στο κεφάλι τους αυτά τα μαλακισμένα. Ειλικρινά όμως... Έχω ένα θέμα με το βασανισμό ζώων. Άστο, δε θέλω να το αναλύσω άλλο, γκόνζο δημοσιογραφία κατάσταση, ας μείνει εκεί.
Σε συνδυασμό με το ότι οι Cats on Fire στο υπέροχο "All Blackshirts to Me" έχουν και πολιτικό κομμάτι, πραγματικά που στον πούτσο πάει αυτός ο κόσμος; Μαλάκα, δεν ξέρω. Twee μπάντα που ασχολείται με τα κοινά; Γιατί όχι...
Γιατί όχι... Είναι πολύ δυνατή η γαμημένη η πρώτη εικόνα και  η τέχνη δεν μπορεί να απαλύνει το αίσχος. Αναγκαστικά επιστρέφω. Σε τι μπορεί να τους έφταιξε το ζωάκι; Και να 'ταν μόνο ένα. Μου είπαν ότι βρήκαν πολλές ουρές... Αδυνατώ να το εξηγήσω. Το φέρνω βόλτες στο μυαλό μου και δεν μπορώ να διώξω τη σκηνή που ένα μάτσο κακοποιημένα ανθρώπινα σκατά επιτίθενται σε κάτι τελείως ανυπεράσπιστο. Πόσο - μαλακία - φάση. Σοβαρά...
Το 'χω πάρει πολύ βαριά ε; Στην τελική ένα ζώο είναι, σωστά; Δε σοβαρολογείς, ελπίζω... Κοίτα, γάμησέ το, έχω νεύρα τώρα.

Υ.Γ.: Στο δίσκο οφείλω να επιστρέψω, το ξέρω. Θα το κάνω κι ας μην έχω τους ψυχαναγκασμούς προηγούμενων ετών, απλά μου άρεσε. Και θέλω.

28/3/12

Drug Music

Μεγάλο κεφάλαιο το industrial. Είμαι αδικαιολόγητα κολλημένος με το εν λόγω είδος. Σκέψου ότι ένα καλοκαίρι δούλευα σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε κομπόστες, και είχα πάντα μαζί μου ένα δημοσιογραφικό κασσετοφωνάκι και ηχογραφούσα τα μηχανήματα. Για να 'χω samples και καλά... Λες και είχα την τεχνογνωσία ή τον εξοπλισμό τότε για να τα αξιοποιήσω. Ποτέ δεν έκανα τίποτα μ' αυτά, κάπου τα 'χω, ξέρεις τώρα... Κι από τότε σκάει κανας δίσκος των παλαιών και ορμάω. Πέφτω με τα μούτρα. Τον αποκωδικοποιώ. Τον καταβροχθίζω. Έχει γεύση σκουριασμένης βίδας.
Πέρυσι με έστειλαν στο διάολο και την κόλαση της νοσταλγίας οι KMFDM, φέτος είναι σειρά των Sheep On Drugs. Δεν ξέρω τι σκατά παίζει με το "Club Meds", αλλά μ' αρέσει. Πολύ σε φάση. Κολλάω. Το ξέρω ότι λανθασμένα τοποθετήθηκαν εξ αρχής κάτω απ' αυτή την ταμπέλα, αλλά αν δεν είχε συμβεί αυτό παίζει και να μην τους ήξερα σήμερα.
Μαλάκα, βρωμάει ρηβιού από χιλιόμετρα αυτό... Ανεπίτρεπτο...
Λοιπόν, από το μοναδικό τεύχος του Does This Hurt? τους ξέρω. Εξωφυλλάρα έτσι; Σκέψου τώρα να σκάει η μάνα σου σπίτι με το δέμα με τα "περιοδικάκια" σου από το ταχυδρομείο, να μπαίνει ο πατέρας στη μέση  σε φάση "κάτσε να δω τι πήρε πάλι", να το ανοίγει και να παίζει πάνω σ' αυτό... Εντάξει, το χειρότερο ξύπνημα της ζωής μου. Όχι, όχι, το χειρότερο ήταν όταν τσέκαρε ένα τεύχος του "Θερμοκήπιο" που είχα και είχε κάτι καυλιά σε φωτό κι έτσι. Όταν δε άρχισε να διαβάζει κάτι βιβλία του Burroughs που είχα να παίζουν στο γραφείο γενικά... Εντάξει, πάντα ήταν κάπως πιο προχωρημένοι οι δικοί μου, εγώ τους έπλασα άλλωστε, μέχρι σήμερα παρόλα αυτά απορώ πως έχω γλιτώσει τον εξορκισμό.
Ξέχασα να αναφέρω ότι το "Club Meds" είναι το προπέρσινο Medication Time Ρεμίξντ. Νομίζω πρώτη φορά στη ζωή μου ασχολούμαι με δίσκο με reμύξες... Ίσως γιατί κανένας δε μου άρεσε. Ποτέ. Ούτε αυτός μ' αρέσει. Αλλά γουστάρω.
Μαλάκα, ζέχνει ρηβιού εδώ πέρα... Πω ρε πούστη, πρέπει κάτι να κάνω... Και γρήγορα. Το καταδίκασα το κειμενάκι.
Την πρώτη φορά που ήπια πρέζα... Όχι... Τη δεύτερη φορά που ήπια πρέζα... Με τίποτα... Την τρίτη... Μαλακίες. Χμμμμ... Κόκες, πρεζόφουντες, κρακ, χάπες, έψιλον, τριπάκια... Σκατά. Την πρώτη μέρα που αποφάσισα να γίνω straight edge ήπια δύο τσιγάρα. Αυτό δεν είναι αστείο καν. Μαλάκα... Writer's block. Αυτά παθαίνεις άμα μαλακίζεσαι με μουσικούλες δυόμιση χρόνια και ακόμα ψάχνεις την έμπνευσή σου σ' αυτές.
Λοιπόν, κοίτα, γάμησέ το. Απλά γάμησέ το.

Απ' την αρχή πάλι.  Άλλη γραμματοσειρά, κάτσε ν' αλλάξω και χρωματάκι εντάξει, τώρα είμαστε καλά. Τι λέμε; Τι παίζει; Power Electronics, Harsh Noise, Sheep on Fucking Drugs φάση, δεν το 'χω που να γαμήσω ρε... Πάλι γαμημένες μουσικούλες... Ρηβιού. Πάει. Παλαιού τύπου. Δεν ξεφεύγεις, δεν ξεφεύγω, η προσπάθεια μετράει. Το κλείνω εδώ. Με μία ευχή για τις δύσκολες μέρες που 'ρχονται:


Drugs


Drugs 


Drugs


Drugs


Drugs


Drugs


Drugs

26/3/12

La Bourse Ou La Vie

Άκουγα το συγκλονιστικό "NAGYKANIZSA" των συγκλονιστικών Aussitôt Mort, είχα πάντα τρελή αδυναμία στο γαλλικό hardcore, καλά, γενικά στο ευρωπαϊκό, αλλά κυρίως εκεί, και θυμήθηκα τα "Θηλαστικά" του Πιερ Μερό.
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ένας τύπος που γίνεται καθηγητής, πλήρως αποτυχημένος όντας, γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει... Κοίτα, πέραν του ότι μ' άρεσε, δε θυμάμαι και πολλά, πέρασαν χρόνια από τότε που το διάβασα, αλλά αυτό με είχε κολλήσει. Ίσως γιατί πολύς κόσμος μου 'χει πει ότι θα μου πήγαινε αυτό το επάγγελ... Συγνώμη, λειτούργημα.
Θα είχα ενδιαφέρον πιστεύω σε μια τέτοια θέση. Καταρχάς έχω αγοραφοβία, κάτι που δε θα βοηθούσε και πολύ, το πως κατάφερα να παρουσιάσω διπλωματική στο πανεπιστήμιο παραμένει ακόμα ένα άλυτο μυστήριο. Ξέρεις, με τους διδάκτορες και τους επίκουρες από κάτω. Άγχος. Και είχε και μια σκατοζέστη ασύλληπτη, είχα δανειστεί μάλιστα από ένα φίλο ένα πανέμορφο πουκάμισο Marlboro Classics, τουλάχιστον δύο νούμερα μεγαλύτερο από τα κυβικά μου, για να είμαι λίγο πιο κυριλέ... Αρχίδια, ίδρωνα γάματα, παίζει να έτρεμα κιόλας, κάποια μέρη του σώματός μου δεν τα ένιωθα ακριβώς, το χάλι το ίδιο. Μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα εκείνη την αποφράδα μέρα πήγε στο διάολο.
Σε μια αίθουσα σχολείου ή/και φροντιστηρίου τώρα, πιστεύω δε θα ήμουν από εκείνους τους ψιλο-ανώμαλους που, μέσω της συνεχούς συναναστροφής με μικρότερες γυναίκες μπερδεύουν την πούτσα με τη βούρτσα και τελικά τα κορίτσια που τους κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα, γιατί έχουν γενιάδα και πράσινα μάτια, φαντάζουν ξαφνικά θελκτικότερες απ' όσο η νομοθεσία επιτρέπει. Έλα, όλοι το 'χουμε δει να συμβαίνει "Σκρατσιέλλα, έχεις εξαιρετικό στήθος σήμερα, εχμμμ... Εννοώ εξαιρετικά μπούτια... Δηλαδή... Το γραπτό σου είναι... Μαλάκα, γάμησέ το, Σκρατσιέλλα, έμεινες". Το όνομα είναι ενδεικτικό του πόσο οι σύγχρονοι γονείς μισούν τα παιδιά τους και δεν τους δίνουν τα ονόματα των μανάδων τους. Εκτός κι αν τις λένε "Κουραδώ".  Και των δύο. Υπάρχει ρε. Αλήθεια.
Ούτε από 'κείνους τους τερατομαλάκες που σκυλοβρίζουν τα ανήλικα, αλλά στο προαύλιο εμπνέουν σεβασμό γιατί είναι "καλοί στη δουλειά τους". Και παίζει και να σ' αφήσουν καμιά σαρανταριά φορές στη δευτέρα γυμνασίου επειδή έγραψες στην έκθεση το "σιχαμένοι υπαλληλίσκοι" με ύψιλον. Όλα. Συχαμένυ Υπαλλυλύσκυ. Σα ρώσικο όνομα δεν είναι;
Όχι, θεωρώ ότι θα ήμουν από αυτούς τους ανεκδιήγητους που σκάνε στην τάξη και βρωμάνε τσίπουρο, βάζουν τα πόδια στην έδρα και καλούς βαθμούς και στους εμφανώς ηλίθιους. Που φοράνε πάντα το ίδιο σακάκι και το μαλλί στάζει λίγδα. Που οι μαθητές γελάνε με την πάρτη τους και αφού τελειώσουν το σχολείο. Κι όλα αυτά γιατί δεν τα πάνε καλά με τους ανθρώπους όταν έχουν στραμμένο το βλέμμα πάνω τους... Τι να πεις...

24/3/12

All The Rage

Θυμάμαι την εποχή που βγήκε το "If you're feeling sinister" των Belle & Sebastian. Το παραλήρημα του indie τύπου, τις συζητήσεις που κάναμε, ναι, για κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ήταν mind-blowing και δεν ξέρω τι σκατά γράφανε οι αγγλάρες. Δεν είχαμε καλά καλά προλάβει να αποχαιρετήσουμε τη Sarah (από τις οποίας τις μπάντες δεν είχα ακούσει νότα τότε) και κάποιοι, παίζοντας τα ίδια ακριβώς, εντυπωσίασαν το σύνολο μιας κοινότητας που ενδιαφερόταν, περισσότερο απ' τους ήχους που τη συγκινούσαν, για την κόμμωσή της.

Η πιο αστεία φάση έβερ, ήταν όταν η εν λόγω μαλακοσύναξη ατόμων με ειδικές ανάγκες αναγνώρισης της ομορφάδας τους, ανακάλυψε το "Tigermilk". "Ξέρεις ρε, οι B&S έχουν κι άλλο δίσκο!", "Χοοοοααααργγκγκγκγχχχχ, ωπ, συγνώμη αν σε λέρωσα, με το που το έμαθα μου 'ρθε η ανάγκη να ξεριζώσω τους βολβούς των ματιών μου", "όχι μωρέ, νταξ, έχω κι άλλη Fred Perry στην τσάντα". Και άρχισε ένας αγώνας δρόμου απόκτησης του πολυπόθητου βινυλίου, μερικοί κυκλοφορούσαν καθημερινά μ' αυτό, ένα δείγμα καταξίωσης μαζί με τη φράντζα που πέφτει "αλλά δε με νοιάζει" πάνω από το αριστερό φρύδι. Ωραίες μέρες. Βλακεία, μετριότητα και η γη δε σταμάτησε να γυρίζει.

Το κατέβασα πρόσφατα, γιατί δε θυμόμουν κανένα κομμάτι. Ήμουν απ' αυτούς που λες. Έτρεξα, το αγόρασα, το άκουσα μια-δυο φορές κι αυτό ήταν. Κάπου το έδωσα μετά, ούτε που θυμάμαι που, και αντίο. Δεν είναι κακό  τώρα που το ξανακούω. Από το Push Barman to open old wounds ας πούμε, είναι έτη φωτός καλύτερο.

Στη φωτογραφία του άρθρου δεν έβαλα τους B&S. Έχει καταντήσει τεράστιο κλισέ η ό,τι να 'ναι φωτό, το καμία σχέση με τον τίτλο κείμενο και τα σχετικά. Αλλά δε γαμιέται. Οι The Royal We άλλωστε μου άρεσαν πάντα περισσότερο από τους σταρζ... Κι ας μην έχουν βγάλει πενήντα δίσκους. Ούτε πενήντα τραγούδια καν. Α ναι, και ο τίτλος έχει σχέση μ' αυτούς. Ψάξ'το. Αν μη τι άλλο, θα σου αφήσει ένα χαμόγελο... Θα το χρειαστείς αν σε πετύχει αύριο κανένας ελεύθερος σκοπευτής... Κρίμα τον καλό καιρό ρε πούστη...

22/3/12

Ex-Dreams

Ξεκίνησα να γράφω για το καινούριο των The Men. Βασικά έγραψα, το 'σβησα. Τόσο απλά. Θύμιζε πολύ τις "παλιές μέρες", ξέρεις, νοσταλγία της πούτσας για 'κείνο το βράδυ του Φλεβάρη, τι είχαμε, τι χάσαμε ρε... Και ξέρεις, review μες στον επαγγελματισμό και μαλακίες. Καλός είναι ο δίσκος, απλά δεν αξίζει να γράψεις και κάτι, άσε που δε γουστάρω πισωγυρίσματα. Όχι πια.
Όχι.
Αντ' αυτού, θα διηγηθώ ένα όνειρο που είδα.

Ήταν η Jennifer Lopez, εμφανώς γερασμένη και, για τις ανάγκες μίας ταινίας, έψαχνε για Ass Double (πως λέμε Stunt Double; Καμία σχέση), προκειμένου να εξασφαλίσει την υστεροφημία των, τώρα πια ζαρωμένων και με πτωτικές τάσεις, οπισθίων της. Σειρές κοριτσιών παρήλασαν, καμία όμως δεν μπόρεσε να σταθεί στο "ύψος" των περιστάσεων. Και μέσα από το πλήθος, ξαφνικά, σκάει μια τύπισσα με ροζ μαλλί. Συστήνεται ως Nicki Minaj. Η JLo τη στραβοκοιτάει. "But yr a nig... African-American!" της λέει με άψογη οξφορδιανή προφορά. Η Ροζομάλλα δε μιλάει, υπομειδιά και αποθέτει με περισσή τέχνη τα δύο βουνά σαρκός της σε ένα στρώμα θαλάσσης και, όπως αυτά ατενίζουν τα κρυμμένα ακόμα αστέρια, ξεκινάει το μακρύ της ταξίδι προς Ατλαντικό. Το κοινό παραληρεί, οι ανταγωνίστριες κλαίνε, ο στυλίστας της διασήμου με τη φράντζα, τα φτερά και το πουτανέ make-up ξερνάει ένα πνεύμονα, ενώ η ίδια ουρλιάζει με ενθουσιασμό "Nicki, yr ass IS history!". Η ροζ περούκα τότε φεύγει από το κεφάλι της αοιδού. Καταλήγει σε ένα λιμανάκι, κατά τη διάρκεια της τελετής των θεοφανίων και προσγειώνεται όλο χάρη στο βαμμένο μαλλί ενός ακροδεξιού πολιτικού. 

Τέτοια όνειρα πάω και βλέπω.

19/3/12

Pain Teens haunt my everything

Σκλερός ήχος. Πρόσεξε: Αυτό που ακολουθεί είναι μια προσπάθεια για "κανονικό review". Καλλιτέχνης: Ferocious Fucking Teeth. Όνομα δίσκου: FFT. Σα να προσπαθείς να πεις SST με τα δόντια σπασμένα. Εντάξει, αστειεύομαι, ομώνυμος είναι ο δίσκος.
Επαναλαμβάνω: Σκλερός ήχος. Όχι, γάμησέ το, δεν οδηγεί πουθενά. Κοίτα, δεν το 'χω με τα σκλερά. Είναι μερικά όμως... Που ξέρεις... Παραβλέπεις τη σκλεράδα, και επικεντρώνεσαι στο τι συμβαίνει. Μέσα σου, έξω σου, παντού. Touch & Go - Amphetamine Reptile κατάσταση. Ουσία στην εκτόνωση. Ας πούμε, ο Φεβρουάριος ήταν ο τελευταίος μήνας για τον οποίο πλερώθηκα τα δεδουλευμένα σε old school φάση. Τώρα σκάνε τα νέα δεδομένα. Καύλα. Ακούγονται κάτι για αναδρομικά, τις πασίγνωστες μειώσεις μισθών, μια μιζέρια κάθε μέρα στο γραφείο και μιλάμε τώρα για εταιρία που πάει καλά, έτσι; "Είναι στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη", στην ποια; Στην ποιά; Αστειεύεστε νομίζω. Επαναλαμβάνομαι εμετικά, το ξέρω, τα λέω ξανά και ξανά όμως μπας και τα χωνέψω. Ψοφάω στο μεταξύ να γνωρίσω κάποιον από σας που δεν αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα. Θα του επιτρέψω, μάλιστα, να με πάρει σπίτι του, να με φροντίσει, θα του κάτσω κιόλας. Αλήθεια. Λοιπόν, με Twee δε βγαίνει το χάλι. Τα πράγματα είναι αρρωστημένα σκατά. Δεν έχω την εφηβική μαλακία "θ' ακούσω κάτι να με γαμήσει και θα ηρεμήσω", όχι πια. Αλλά μ' αρέσει η ψευδαίσθηση. Παίζω ένα ρόλο. Σε μια αδιέξοδη κατάσταση μόνο αυτό μένει. Να βάλεις τη μάσκα σου και να συνεχίσεις. Σε λίγο δε θα έχω λεφτά για τσιγάρα, άρα πρέπει κάπως να μειώσω το φαγητό. Ένα γεύμα λιγότερο για πρόσφατα χειροτονημένο χορτοφάγο είναι ψιλο-σημαντική φάση. Πρέπει κάπως να κρατιέμαι. Έλεγα για το ρόλο όμως... Αυτό το, λόγω των περιστάσεων, ανεπίτρεπτο παλιμπαιδισμό. Την απαγορευμένη οργή. Σχεδόν νοσταλγική καταντάει. Γι' αυτό έβαλα έργο του Fab Ciraolo. Θυμίζει πιο αθώες εποχές. Πιο πλήρεις. Με ένα πακτωλό χρημάτων στη διάθεσή μου. Για δίσκους, βιβλία, τέχνη. Τέχνη. Υγεία, καύλα κι επανάστασηΓάμησέ τα, ευτυχώς είμαι άνθρωπος της υπομονής. Εσύ όχι. Δε γαμιέται. Άκου αυτό το δίσκο ρε... Και υπομονή.

16/3/12

I'd go anywhere with Hugh



Οι πραγματικά γαμάτες μπάντες μπορούν να σε πείσουν ότι είναι ικανές τόσο για το καλύτερο όσο και για το χειρότερο και παρόλα αυτά να καταφέρνουν να γουστάρεις και την τελευταία τους νότα. Πάρε τους Magnetic Fields για παράδειγμα στο τελευταίο τους έργο, το "Love at the Bottom of the Sea". Ακροβατούν ανάμεσα στο γελοίο και στην ουσιαστική τέχνη σαν να πέφτουν από ένα εξαιρετικό γαμήσι στη μαλακία, παρότι η δεύτερη παραμένει προτιμότερη κι απ' το δυνατότερο. Αλήθεια.

Κοίτα, γάμησέ το, προσπαθώ να εγκλωβίσω τον εαυτό μου στη σύνταξη ενός συμβατικού, αλλά όχι και τόσο, για 'μένα μιλάμε, review δίσκου και δε μου βγαίνει με την καμία. Θες η πολιτική κατάσταση, η μείωση που θα φάω στο τέλος του μήνα παρότι έχω κλείσει με υπεράνθρωπες προσπάθειες κάμποσες μεγάλες δουλειές που μπορούν να κρατήσουν την κωλοεταιρία που εργάζομαι πολύ πιο πάνω από τα δεδομένα τα σύγχρονα, θες ότι πασχίζω μάταια να κάνω κάτι καινούριο εδώ, θες ότι δε με ελκύει καθόλου το παλιό που έκανα, θες η γαμάτη φωτογραφία που ΄χω βάλει... Δεν επιτρέπεται ρε.

Υποτίθεται ότι πας μπροστά και χάνεις και πέντε - έξι ανθρώπους στην πορεία. Σωστά; Είναι ηθικό; Η προδοσία; Λοιπόν, άκουσέ με, η προδοσία είναι από τα πιο γαμάτα χόμπυ της αριστοκρατίας και έχω κάνει τρελά σκορ, ως πάμπτωχος, παραμορφωμένος (με την έννοια της υπερβολικής μόρφωσης, μια χαρά γκόμενος είμαι) αριστοκράτης. Αλλά παραληρώ.

Μόνο να καπνίζω θέλω. Μόνο αυτό μη μου πάρεις. Τα άλλα, σπίτια, αμάξια, σκατά, πάρτα όλα. Μόνο μη μου πάρεις το τσιγάρο από το στόμα γιατί ξενερώνω. Όχι, αυτό είναι. Μισό. Περίμενε. Εντάξει. Παραλήρημα φάση. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο μέσο ενός χειρουργείου, όλοι με τις μάσκες, τους φακούς στο κούτελο, το μηχάνημα που κάνει "πινγκ", φοράω αυτό το υπέροχο φορεματάκι που αφήνει τον κώλο εκτεθειμένο, κοιτάζω τους γιατρούς που με κοιτάνε με τρόμο, τραβάω μια τζούρα και χαλαρώνω. Ξέχασα να πω ότι καπνίζω στο χώρο, ε;  Δεν πειράζει, το λέω τώρα.

Είναι ωραίο... Να έχεις ένα τσιγάρο κι ένα τέλειο δίσκο μία στο τόσο. Σκέφτομαι να κόψω το κάπνισμα...

14/3/12

Supergods

Διαβάζω εδώ και κάμποσο καιρό τώρα το "Supergods" του Grant Morrison, τόσο καιρό που το τελειώνω, μια αυτοβιογραφική, ουσιαστικά, ματιά στον κόσμο την υπερηρώων ή του πως εξελίχθηκε ο δικός του κόσμος μέσω αυτών. Ενδιαφέρον; Πολύ. Κάτι έχει αυτός ο τύπος που το συγκεκριμένο genre στα comics δεν έχει. Γι' αυτό και ό,τι πιάνει, όσο το έχει γίνεται χρυσός, και μόλις το αφήνει μετατρέπεται αυτομάτως σε σκατά μ' ένα μαγικό τρόπο.

Έχει σχέση με την προσέγγισή του. Πιάνει τη βασική ιδέα και τη διαστρεβλώνει όσο δεν πάει. Με αυτόματες γραφές, αναφορές από τη Sylvia Plath μέχρι το Howard Zinn και τον Terence McKenna, δεν τον σταματάει τίποτα. Αυτό τον κάνει και τόσο ιδιαίτερο. Το κόλλημά του με τη μουσική είναι απίστευτο, το ότι αρρωσταίνω με twee μάλιστα, το οφείλω καθαρά και μόνο σ' εκείνον. Σε φάση εξιστορεί μια επίσκεψη στην Ινδία κι από πίσω παίζουν οι Smiths και οι Shop Assistants... Δεν ξέρω, η φλωριά κολλάει τέλεια.

Και είναι και η κλασσική μαλακία που συμβαίνει με τις αυτοβιογραφίες. Σε κάποια φάση ταυτίζεσαι με το γράφοντα. Βρίσκεις πολλά κοινά με τον τύπο κιόλας. Meta-geek φάση (ό,τι και να σημαίνει αυτό) με προσωπική ζωή. Δεν μπορεί, ήσουν εκεί σίγουρα. Μπορεί και να είσαι ακόμα. Και να μην έχεις κολλήσει με comics σίγουρα με μουσική, ταινίες, βιβλία; Όχι; Αποκλείεται... Όλοι έχουμε τους μικρούς εθισμούς μας, τους οποίους εμπλουτίζουμε με άλλους και έχουμε ένα εξαιρετικό σύνολο με μικρές μανίες που μας βοηθάει καθημερινά να αηδιάζουμε με την ίδια μας την ύπαρξη. Ναι ρε σου λέω.

Το βιβλίο τώρα. Είναι γραμμένο από ένα γνήσιο fanboy που ενθουσιάζεται με οτιδήποτε καινούριο, που κάθε σελίδα είναι και μια νέα, έγχρωμη επανάσταση. Από τη στιγμή που φτάνει στις μέρες της καταξίωσης, βέβαια, κουράζει, αλλά είναι και ψιλοαστεία η εξέλιξή του από straight edge τυπάκι σε ψυχεδελοφάγο ον. Και είναι και ο τρόπος που γράφει. Σα να διαβάζω φανζίν πεντακοσίων σελίδων. Πουθενά αντικειμενικός, ούτε συγκεκριμένος, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να αναφέρει όσο πιο γλαφυρά γίνεται τον αντίκτυπο που είχαν σ' αυτόν οι ιστορίες που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Ναι, κι εμένα μου θυμίζει κάποιον... Δεν ξέρω, παίζει και να 'χει να κάνει με τις ιστορίες που θες να πεις. Που τοποθετεί ο καθείς το Aura of Coolness του. Ήμουν πάντα της άποψης ότι ένας ρακένδυτος τύπος στη γωνία του βαγονιού του μετρό έχει κάτι παραπάνω να πει από μια υπάλληλο σε πολυεθνική γεμάτη νευρώσεις. Βέβαια, αν η δεύτερη, είναι transsexual, εθισμένη στο Vicodin και ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο της με Χαοτική Μαγεία τα πράγματα αλλάζουν...

Νταξ, δεν το πολυέχω να γράφω για βιβλία, έγινε σαφές αυτό έτσι; Δε γαμιέται. Διαβάζω πολλά, αλλά λίγα μου κάνουν "κάτι"... Τέχνη φάση.

11/3/12

Πανκ

Προσπαθώ ειλικρινά να μην ξεπέσω στο να γράψω ένα και καλά "πολιτικό" άρθρο. Πολύ καιρό τώρα, όχι μαλακίες. Είναι κι αυτή η μαλακισμένη η πραγματικότητα που σε γαμάει, ρε πούστη. Απ' την άλλη δεν περίμενα η τέχνη να σταματήσει να έχει νόημα στη ζωή μου. Ή τουλάχιστον το νόημα που είχε μέχρι πρότινος. Σχεδιάζω πορτραίτα κυρίως, "portraits of otherwordly beings" είχε γραφτεί κάποτε. Είμαι καλός στο να μεταφέρω εκφράσεις στον καμβά, έχω ξεφύγει τελευταία από την απάθεια κι έχω πέσει στην απόγνωση. Αυτό κατάλαβα από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στην πρόσφατη παραγωγή μου. Δεν έγινε εσκεμμένα, σοβαρά.

Ξέρεις τι; Ας το αφήσουμε εδώ. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Ας μιλήσουμε για όλες τις γαμάτες πανκ μπάντες που θα συνόδευαν ιδανικά τη διάθεσή σου όταν κατεβαίνεις στο κέντρο να συναντηθείς με τους αναγκαστικά ομοϊδεάτες σου. Θα 'θελες κάτι τέτοιο; Είναι εύκολο, είναι κάτι που κάνουμε, κάτι απλό, μιλάμε για μουσική κι έτσι. Λοιπόν, γουστάρω Shoppers και Cult Ritual. Ωραία. Το 'βγαλα απ' το σύστημα. Έμαθες κι εσύ κάτι.

Άκουσέ με λίγο, η τέχνη δεν έχει νόημα. Στην παρούσα φάση τουλάχιστον. Νομίζεις ακόμα ότι ξυπνώντας το πρωί θα βάλεις αυτό το δίσκο που θα σου φτιάξει τη μέρα; Πώς θα στη φτιάξει ακριβώς; Θα σου βρει δουλειά; Αυτή που ονειρεύεσαι κιόλας; Θα σου πάρει αμάξι, σπίτι, γκόμενα, ευτυχία; Κάτι;

Θα σου πω εγώ τι θα κάνεις. Βάλε να παίζει το "Bang Yer Head" των Portraits of Past και άνοιξε την τηλεόραση. Κλειστός ο ήχος, εντάξει; Και πες μου τι βλέπεις... Άναψε ένα τσιγάρο και κάθισε αναπαυτικά. Μην κολλάς, είναι μεγάλο το κομμάτι. Όταν τελειώσει ρίξε μια ματιά στην πολυθρόνα που 'χεις απλώσει την κωλάρα σου και σκέψου αν θα την έχεις και του χρόνου. Και μετά πάρε χαρτί και μολύβι και γράψε κάτι. Ή βγάλε τα πινέλα σου από το υπόγειο και ζωγράφισε ότι σου 'ρθει πρώτο στο μυαλό. Δες τι έκανες. Δε γαμάει; Ναι, αυτό πιστεύω κι εγώ. Και ξέρεις τι άλλο; Η τέχνη μόλις απέκτησε ξανά νόημα. Σ' εσένα. Μέσα.

Πανκ ρε μουνιά.


9/3/12

Love and Dissonance

Ο ιδανικός ήρωας στο μυθιστόρημα που δεν ετοιμάζω έχει ένα μαλλί σηκωμένο μέχρι πάνω, Moz φάση, όχι Exploited, είναι καλοντυμένος με λιωμένα ρούχα, σακάκι, πουκάμισο, στενό παντελόνι, ίσως γραβάτα και η ιστορία ξεκινάει σ' ένα μπαρ, όπου έχει μεθύσει με πανάκριβη σαμπάνια που δεν έχει να πληρώσει... Την ώρα που σηκώνεται να φύγει, ο μπάρμαν του ψιθυρίζει το ποσό, κι αυτός, αντί για χρήματα του δίνει τη φωτογραφία μιας κοπέλας. Στην επόμενη παράγραφο τον βρίσκουμε να πλένει ποτήρια στο πίσω μέρος του ίδιου μαγαζιού με μια υποψία αίματος στη μύτη. Κοιτάζει το φως, αναστενάζει, του έρχονται οι στίχοι από ένα κομμάτι των Burning Hearts, σιγοτραγουδάει και συνεχίζει το τρίψιμο. Την επόμενη μέρα τα ίδια. Ήπιε πολλά λέμε. Έχει και μια αλλεργία στο βρωμόξυλο, είναι και άνεργος... Οι εναλλακτικές του ήταν τραγικά ελάχιστες. Κάνοντας αυτή τη σκατοδουλειά προφανώς δεν έχει την ευκαιρία να γνωρίσει κανένα ενδιαφέρον άτομο, τις λίγες μέρες αυτές, λοιπόν, τις περνάει μέσα στους ατμούς και τη μιζέρια.

Η αλληγορία έγινε σαφής, νομίζω...

Κι ας πάμε στα σοβαρά τώρα. Στα χρόνια της χρεωκοπίας και δη στα τωρινά, μ' έπιασε μια δίψα κατά κάποιο τρόπο για καλή indiepop. Τραγικό; Δε θα ήταν πιο λογικό να ψοφάω για πολιτικοποιημένο Hardcore Punk; Ή για φολκ ελληνικούρες με μπαξέδες, πανσέδες, κορσέδες και μερσέδες;  Σίγουρα... Όταν, υποτίθεται, αύριο θα λιώνει το κορμί σου στα πρεζοδρόμια για να βρεις το επόμενο γεύμα σου, τι σε τρώει με ποιον πηδιέται η πρώην; Τα ΄χεις τα δίκια σου, αλλά διαφωνώ παρόλα αυτά.

Τη θέλω αυτή τη γλυκιά μελαγχολία, πώς να το κάνουμε. Που σε πάει στα ελάχιστα των προβλημάτων, που είσαι καλοκαίρι κάπου ψηλά, βλέπεις θάλασσα, σουρουπώνει κι ανοίγεις την τρίτη μπύρα χωρίς να ΄χεις βάλει μπουκιά στο στόμα σου από την ώρα που ξύπνησες... Πριν κάνα μισάωρο δηλαδή. Ανάβεις τσιγάρο, πίνεις την πρώτη γουλιά και τη σκέφτεσαι να ακουμπάει απαλά στον τοίχο, σηκώνεις την κοντή της φούστα, παραμερίζεις το εσώρουχό της και βάζεις τη γλώσσα σου... Αχέμ... Όχι. Για την ακρίβεια είστε ξαπλωμένοι σ' ένα λιβάδι, όχι, σε μια φαινομενικά απέραντη έκταση με χρυσάνθεμα, κοιτάζετε τον ουρανό, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, πλήρεις, φίλοι, ελπίζεις προσωρινά, και σιγά σιγά το χέρι σου πλησιάζει το δικό της... Η πρώτη κίνηση. Το μεγάλο βήμα. Το ήμισυ του παντός. Τελικά ήταν πολύ καλή σκέψη το να αλλάξεις κάλτσες πριν βρεθείτε. Και πριν γίνει η επαφή, αυτή πετάγεται γεμάτη ενθουσιασμό και σε βάζει να την κυνηγήσεις μέχρι το καλάθι του πικ-νικ που έχει τη λεμονάδα που έφτιαξε με τα χεράκια της. Χαμογελάς με πίκρα και το κάνεις.

...
Αυτό το κείμενο μου έσκασε όσο άκουγα το υπέροχο "Extinctions" των Burning Hearts... Γεμάτος δίσκος, έτσι μελωδικός φάση, με ζωάκια στο εξώφυλλο. Μαλάκα, βαριέμαι να ξαναμπώ στη διαδικασία "ρηβιού - επαγγελματιζμός της πούτσας - βλακόμουτρα μουσικοκριτικοί με ύφος χιλίων καρδιναλίων" και τα συναφή. Δεν ανήκω εκεί. Και ναι, κάπως έτσι θα πάει από 'δω και στο εξής... Όχι σαν τον καύλαρο το Ραββίνο που γράφει από πάνω "Generic Indie Band - Generic Indie Record" κι αντί για το δίσκο γράφει για τη θεια του τη Μυρσούδα που τρία βρακιά φορεί, αλλά κατάλαβες τώρα... Θα 'ναι φάση το αγόρι και στην κρίση. 

7/3/12

(Don't) Shut the Fuck about it...

Πήγα το Σάββατο στην έκθεση Revealed, στο υπόγειο του Booze... Έργα τριών γυναικών με άξονα την σεξουαλική κακοποίηση σε μικρή ηλικία. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ επαρκώς να περιγράψω αυτό που είδα, υποτίθεται ότι αφήνοντας το χώρο θα συνέχιζα το βράδυ μου, θα πήγαινα να δω και My Drunken Haze, αλλά έφυγα μ' ένα στομάχι σκατά, γύρισα σπίτι έβαλα ένα κρασί και κάθισα να γράψω... Ούτε μουσική δεν έχω βάλει, πάντα γράφω με μουσική, θέλω να παραμείνω απερίσπαστος στα ελάχιστα που πρέπει να παραθέσω εδώ πέρα, αλλά πραγματικά, δεν περιγράφεται η φάση. Αυτή η ωμή ειλικρίνεια...
Ο Spiral λέει ότι πρέπει να διαβάσω την "Κασσάνδρα και το Λύκο" της Καραπάνου. Πείθομαι. Μου το 'φερε κιόλας.
Δεν ξέρω ρε. Μάλλον δεν ήμουν έτοιμος γι' αυτό που θα έβλεπα, εντάξει, δεν απορρίπτω το ακραίο ή οτιδήποτε, αλλά είναι η εικόνα, όταν δεν αντανακλά ακριβώς, υπονοεί, κάτι κρύβει η πουτάνα και σε γαμάει περισσότερο. Και δεν μπορώ να βρω και χίλιες λέξεις για να εκφράσω... Να εκφράσω τι; Είμαι συναισθηματικά ανάπηρος, είναι γνωστό αυτό, αλλά σε δύο - τρία θέματα, όπως το συγκεκριμένο που δυσκολεύομαι και να εκστομίσω... Εντάξει.
Το ξέρω ότι είναι φτηνό, αλλά αντιγράφω το κείμενο ως έχει:
"Τρεις αφηγήσεις για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση, ενός καθόλου φωτισμένου θέματος από την τέχνη και σίγουρα από την κοινωνία. Η σεξουαλική παιδική κακοποίηση, μαζί με την παιδική παραμέληση, είναι οι πιο συχνές σωματικές και ψυχικές τραυματικές εμπειρίες. Από την διακίνηση παιδικής πορνογραφίας, την παιδική πορνεία έως την ασέλγεια, παρενόχληση ή βιαιοπραγία σε παιδιά, υπάρχει μία ευθεία γραμμή που αποτελείται από εκατομμύρια σημεία καταναγκασμών, ανασφαλειών, αποδιοργάνωσης, περιφρόνησης και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Αντανακλά σε διαστρέβλωση του κληρονομικού χαρακτήρα και αφορά και τις δύο πλευρές, του παιδιού και του παιδόφιλου.
Ωμά και αποστασιοποιημένα ή μη, το έργο των τριών καλλιτεχνών ως ολότητα, αποκαλύπτει τεχνάσματα για το πως και που τελείται συνήθως η τραυματική εμπειρία και αφηγείται τα συναισθήματα οργής και σύγχυσης και τους φόβους που προκαλεί."
Θα 'ναι εκεί μέχρι τις 15 του μήνα...

5/3/12

A New Flame...

Λοιπόν... Μια νέα γαμημένη αρχή. Και καλά. Και όλα αυτά για ένα γαμημένο /gr. Κοίτα, δεν το θέλω. Πειράζει;

Δεν είναι ότι και καλά θα με πάρει τηλέφωνο ένας πατέρας αγριεμένος να μου πει "Ο μαλακοκαύλης ο γιος μου ακούει όλη τη μέρα αυτό το γελοίο το Justin Bieber, έχει κατσαρολιάσει και το μαλλί να φανταστείς, έψαχνε που λες και έπεσε πάνω στο μαλακομπλόγκ σου κι έμαθε να λέει μαλάκα και όλη μέρα τώρα με λέει μαλάκα πατέρα ο Justin είναι θεός κλπ. Θα στο κλείσω το γαμήδι μωρή αδερφή, η Google είναι με την πατρίδα, τη θρησκεία και την πουτάνα την αγία Ελληνική και αναμάρτητο οικογένεια, γαμώ το 400άρι που παίρνω κάθε μήνα, γαμώ!", κι εγώ θα χεστώ πάνω μου κι έτσι, αλλά ξέρεις τώρα... Μου τη σπάει η τρομοκρατία, ότι ανά πάσα στιγμή θα κλειθεί η κυβέρνησις να αντιμετωπίσει την Αίρεση της Αποτυχίας, ξενερώνω τρελά και μόνο στη σκέψη.

Ήθελα και μια αλλαγή μη γαμήσω, βαρέθηκα το ίδιο χάλι, βαρέθηκα ρε... Κι έτσι έχω νέο μπλογκ, νέο-παλιό όνομα, όλα γαμώ. Το άλλο παραμένει, βέβαια, δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει σε φάση "αρχείο" ή αν θα επιστρέψω κάποια στιγμή, προς το παρόν παραμένει πάντως... Έχει πολλές αναμνήσεις και δε μου πάει τώρα να το σβήσω... Μπορεί και να το μεταφέρω εδώ, δεν ξέρω... Είχε αρχίσει να παραγίνεται γνωστό, κοινώς μάζεψε ένα σωρό μαλάκες. Είναι ψιλοκουραστική η φάση "γιατί αυτός να είναι τόσο γαμάτος κι εγώ τόσο μαλάκας; Κάτσε να τονε κράξω λίγο".

Στο μεταξύ το φτιάχνω ακόμα το αίσχος, έχει ακόμα, γι' αυτό υπομονή, σε λίγο καιρό θα διαβάζεται άνετα πιστεύω. Καλά, μπορεί και όχι. Ξέρεις μωρέ... Για όσο υπάρχει ακόμα νόημα.